Sacharyna sodowa | 6155-57-3

Sacharyna sodowa została po raz pierwszy wyprodukowana w 1879 roku przez Constantina Fahlberga, chemika pracującego nad pochodnymi smoły węglowej na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa.

Podczas swoich badań przypadkowo odkrył sacharyny sodowe o intensywnie słodkim smaku. W 1884 roku Fahlberg złożył wniosek patentowy w kilku krajach, opisując metody wytwarzania tej substancji chemicznej, którą nazwał sacharyną.

Jest to biały kryształ lub moc o bezwonnym lub lekko słodkim zapachu, łatwo rozpuszczalnym w wodzie.

Jego słodycz jest około 500 razy słodsza od cukru.

Jest stabilny pod względem właściwości chemicznych, bez fermentacji i zmiany koloru.

Do stosowania jako pojedynczy środek słodzący smakuje trochę gorzko. Zwykle zaleca się stosować go razem z innymi słodzikami lub regulatorami kwasowości, które dobrze zakrywają gorzki smak.

Spośród wszystkich substancji słodzących dostępnych na obecnym rynku, sacharyna sodowa ma najniższy koszt jednostkowy obliczony na podstawie jednostkowej słodyczy.

Jak dotąd, po ponad 100 latach stosowania w żywności, udowodniono, że sacharyna sodowa jest bezpieczna do spożycia przez ludzi w odpowiednich granicach.

Sacharyna sodowa stała się naprawdę popularna dopiero podczas niedoborów cukru podczas I wojny światowej, mimo że sacharyna sodowa została wprowadzona na rynek wkrótce po odkryciu sacharyny sodowej jako substancji słodzącej w żywności. Sacharyna sodowa stała się jeszcze bardziej popularna w latach 60. i 70. XX wieku. Dietetycy stosujący sacharynę sodową, ponieważ sacharyna sodowa jest słodzikiem niezawierającym kalorii i colesterolu. Sacharynę sodową powszechnie można znaleźć w restauracjach i sklepach spożywczych w różowych torebkach pod popularną marką „SweetN Low”. Wiele napojów jest słodzonych sacharyną sodową, z których najpopularniejszą jest Coca-Cola, która została wprowadzona na rynek w 1963 roku jako dietetyczny napój bezalkoholowy typu cola.